امروز تهران چهره‌ای متفاوت داشت؛ هوایی زلال، ابری‌های پراکنده و نسیمی که همه چیز رو دلچسب و دلپذیرتر می‌کرد. انگار آسمان هم تصمیم گرفته بود برای لحظاتی چهره‌ی آلوده، دود گرفته  و خاکستری رو رها کنه و  رنگ آبی فراموش شدش رو بهمون یادآوری کنه. در میان خیابان‌ها و ساختمان‌های سر به فلک کشیده، فرصتی کوتاه دست داد تا یک عکس بگیرم؛ تصویری از ابرهای سفید که با آزادی در پهنه‌ی آسمان می‌رقصیدند.

چقدر از این زیبایی‌های ساده دور شدیم؟ دیگه دیدن آسمان آبی و ابرهای بی‌دغدغه، نه یک اتفاق روزمره، بلکه یک رؤیا شده! شاید وقت اون رسیده که قدر همین لحظات کوتاه را بیشتر بدونیم.